Rozdział 12

- Muszę pomówić ze Scooterem. – powiedziałem do ochroniarza. – Wiesz może gdzie on teraz jest?

- Chyba na dole w Sali konferencyjnej, ale nie sądzę żeby teraz była odpowiednia pora na pogaduszki. – odparł Kenny.

- To kiedy będzie wolny? – zmarszczyłem niecierpliwie czoło.

- Mówił, że chce sobie wziąć wolny wieczór, ale gdzie idzie to nie mam pojęcia…

- Hej! Savannah! – podbiegłem do dziewczyny i złapałem ją za ramiona. – Wiesz może gdzie Scooter chce wyjść wieczorem?

- Cześć Justin. – przywitała się lekko zarumieniona na twarzy. – Nie mam pojęcia, ale chyba wspomniał o swojej żonie i restauracji.

- Cholera. – przeklnąłem pod nosem, krzywiąc się. – Powiedz Scooterowi, żeby po konferencji koło 19 przyszedł na salę treningową. – rzuciłem do Kenny’ego.

- Ale po co? – spojrzał na mnie pytająco.

- Muszę z nim o czymś pogadać. – odparłem tajemniczo, po czym ruszyłem windą na górę w kierunku swojego pokoju.

- Zaczekaj! – zawołała Savannah w ostatniej chwili dobiegając do windy. – Uff…

- Gdzie ci tak śpieszno? – uśmiechnąłem się blado.

- Co się stało Justin? – spojrzała na mnie z troską i chwyciła za dłoń. – To przez Ever. – westchnąłem głośno.

- Cały czas myślę nad swoim życiem… - zauważyłem, że Savannah zbliżała się niebezpiecznie blisko. – Ostatnio uświadomiłem sobie coś bardzo ważnego, musiałem podjąć decyzję. Savannah co ty robisz? – spojrzałem na nią wyczekująco, kiedy dziewczyna pochylała się nade mną.

- J-Ja… - zająknęła się. – Chyba wyobrażałam sobie za dużo… Wiesz, że taka gwiazda j-jak ty mnie polubi…

- Nie żartuj! – parsknąłem. – Lubię cię, jesteś świetną, wartościową dziewczyną, ale zasługujesz na kogoś innego, lepszego.

- Ty jesteś dobry.

- Nie, nie jestem. Widzisz, dawno temu popełniłem błąd, przez który teraz płacę cholerną cenę. Zachowałem się jak dupek, pieprzony egoista i chociaż już taki nie jestem, to ciągle nie umiem odzyskać zaufania Ever… A ona jest wszystkim co mam. – dokończyłem patrząc prosto w oczy Savannah.

- Rozumiem. – powiedziała cicho, a drzwi od windy właśnie w tej chwili się otworzyły. – Mam nadzieję, że wiesz co robisz.

- Ja też.

Wyszedłem z windy i poszedłem prosto do swojego pokoju. Tam opadłem na miękkie łóżko, które aż się prosiło aby w nim zostać na parę godzin. Po kilku godzinach bezmyślnego leżenia w łóżku zerknąłem na zegar – była siedemnasta. Za dwie godziny spotkanie ze Scooterem, ale już teraz postanowiłem pójść na salę treningową.

Stanąłem na środku sali, wcześniej włączając boomboxa, z którego popłynęła muzyka. Zacząłem lekko poruszać się w rytm piosenki, zatracając w tańcu który był trzecią po śpiewaniu, graniu na gitarze rzeczą którą kochałem najbardziej robić. Dzięki niemu mogłem zupełnie się odprężyć i nie musiałem myśleć nad niczym konkretnym, tylko poddawałem się muzyce. Ćwiczyłem tak, wylewając z siebie siódme poty aż w lustrze ujrzałem, stojącego za moimi plecami Scootera. Odwróciłem się twarzą ku niemu i w skupieniu przyglądałem mu się.

Na brodzie pojawił się kilkudniowy zarost, a jego włosy odrobinę pociemniały odkąd zobaczyłem go po raz pierwszy. Twarz mężczyzny stała się bardziej poważna oraz zmęczona. Na kilometr wiało od niego przemęczeniem spowodowanym ciągłym zabieganiem. Stres również robił swoje, a ukazywały to kilka zmarszczek na czole oraz niektóre siwawe włosy.

- Chciałeś pogadać. – rzucił niedbale, podchodząc bliżej. Przytaknąłem lekkim skinieniem głowy i usiadłem po turecku. Scooter widząc to, również usiadł. – Więc? – rozłożył szeroko ramiona.

- Wiesz, ostatnio dużo się wydarzyło w moim życiu. Zacząłem o nim myśleć, o przyszłości. Zmieniłem się, nie wiem czy na gorsze czy na lepsze, nieważne. Słuchaj Scooter zależy mi na tobie, jak na ojcu. Martwię się o ciebie, ponieważ jesteś już trochę tym wszystkim zmęczony. Wiem, że nie tyko ja to zauważyłem. Zasłużyłeś na urlop.

- Chciałeś ze mną pogadać o tym, żebym wziął sobie urlop? – parsknął rozbawiony menadżer. – To miłe, ale nie mogę.

- Nie tylko o to chciałem cię prosić, ale również o to, abyś pomógł mi zorganizować koncert w Nowym Jorku gdzieś, gdziekolwiek. – powiedziałem.

- Po co? – spytał z zaciekawieniem.

Kiedy już wszystko mu wyjaśniłem, mężczyzna miał łzy w oczach, co mnie odrobinę zbiło z tropu, ponieważ nigdy nie widziałem go aby okazywał wzruszenie. Przytulił mnie mocno „po ojcowsku” po czym poklepał lekko w policzek. Zaczęliśmy się śmiać obaj, z naszych reakcji ponieważ mi również przez Scootera z oczu pociekły łzy.

***

nastrój.

Zatarłem mocno ręce i spojrzałem na ciekawskie twarze wszystkich moich bliskich. Nie spodziewali się co zaraz nastąpi, ale nie było szans żeby zmienić plan oraz co z tym idzie, moją decyzję. Koncert trwał w najlepsze, Beliebers uśmiechnięte jak zawsze, cieszyły się każdym moim ruchem, każdą nutą którą śpiewałem. To było naprawdę niesamowite uczucie, najlepsze jakie może czuć artysta, wiedząc że jest podziwiany, słuchany i akceptowany taki jaki jest przez swoich wiernych fanów, którzy nigdy go nie opuścili.

Kiedy grałem na gitarze piosenkę Believe, w oczach zapiekły mi łzy. Musiałem na chwilę przerwać koncert, aby zaczerpnąć oddech i powrócić jeszcze raz z tą samą piosenką. Cały tłum śpiewał głośniej niż ja przez mikrofon. Kiedy utwór skończył się, wyszedłem na chwilę za kulisy, aby wziąć czarną skrzynkę.

Wyszedłem z nią na scenę, a moi fani byli zdumieni. Pokrzykiwali coś z radością, nie mogąc się doczekać tego co zaraz nastąpi. Stanąłem na środku sceny, chwilę nasłuchując ich krzyków, uśmiechnąłem się szeroko czując atmosferę tego koncertu. Kochałem moich fanów najbardziej na świecie. Przymknąłem oczy z zadowoleniem, chłonąc każdy moment. Gdy uniosłem powieki, musiałem wziąć się w garść. Ta chwila nie może trwać wiecznie.

Wyjąłem ze skrzynki najpierw moje wszystkie albumy, pierwszą płytę „My World”, filmy, książki, zdjęcia oraz koszulkę z wielkim napisem „BELIEBERS”. Zdjąłem swój T-shirt i nałożyłem prezent od moich fanów na swoją klatkę piersiową. Na całej arenie zapanowała cisza.

- Ostatnio bardzo dużo wydarzyło się w moim życiu, jak pewnie wszyscy wiedzą spotkałem Ever po tylu latach. Wiem pewnie, że ona nie byłaby zadowolona wiedząc co chcę wam powiedzieć, ale ponieważ was kocham i jesteście dla mnie najważniejsi, ufam iż mogę wam powiedzieć o tym. Otóż, Ever była chora, miała bardzo poważną chorobę psychiczną, której ja nie dostrzegałem, wmówiłem sobie, że jestem okropny dla dziewczyny, że przeze mnie… - mój głos zawiesił się na parę sekund. -… że przeze mnie chciała zrobić sobie krzywdę, wylądowała w szpitalu. A ja co zrobiłem? – zaśmiałem się pusto i usiadłem na schodach trąc spuchnięte, zaczerwienione oczy. – Zostawiłem ją, ponieważ uważałem, że tak będzie lepiej dla niej, ale tak naprawdę chyba bałem się tego obciążenia. Byłem głupi, teraz to wiem, lecz jestem tylko człowiekiem i mam prawo popełniać błędy – to ludzkie. – pociągnąłem nosem, przeczesując niezdarnie włosy. – Ona zawsze zachęcała mnie do muzyki, do śpiewania, umieszczania filmików na you tubie, aż dostrzegł mnie Scooter. – wyciągnąłem rękę do menadżera który stał wraz z resztą mojej ekipy oraz rodziny. Poklepałem go po ramieniu z uśmiechem na twarzy. – Dzięki niemu spełniłem swoje marzenie. Wydałem płyty, książki, film, zyskałem was, moich Beliebers, co zmieniło mnie na lepsze. Jednakże odejście Ever uświadomiło mi, że sława przeminie tak jak deszcz, który przecież nie trwa wiecznie, ale bliscy będą ze mną zawsze. Nie mogę pozwolić aby ktoś, kto dawał mi siłę i wiarę, teraz nie chciał mnie znać, przez to jaki kiedyś byłem.

Dolna warga zadrżała mi niebezpiecznie, lada chwila mogłem wybuchnąć płaczem, lecz nie dbałem o to. Wstałem ze schodów i podszedłem bliżej moich fanów, po czym upadłem na kolana, zalewając się łzami. Uniosłem wzrok, a ręce złożyłem do modlitwy.

- Bóg zesłał mi Ever, zesłał mi was abyście mi uświadomili co w życiu jest najważniejsze. – powiedziałem, a mój głos lekko załamał się. – Nie sława, nie pieniądze, ale miłość. Kocham was, nawet nie wyobrażacie sobie jak bardzo. Każda z was jest piękna i nie wiem czy zasługuję na waszą miłość, ale dziękuję wam za wszystko co zrobiliście. Zawsze będziecie w moim sercu.

Wstałem i wyjąłem z czarnej skrzynki kontrakt, podpisany przeze mnie. Stanąłem naprzeciwko Scootera, który dodał mi otuchy lekko uśmiechając się, lecz widziałem, że w jego oczach zabłysnęły łzy. Podarłem ten kawałek papieru, który pozwalał mi na nagrywanie płyt, dawaniu koncertów, występowaniu w telewizji z pomocą Scootera. Teraz to wszystko prysło, a tłum wstrzymał oddech.

- Nie ma już tego sławnego Justina Biebera. – powiedziałem. – Jest tylko Justin. Po prostu Justin. I jeśli kiedykolwiek spotkacie mnie w supermarkecie, może będę na spacerze w parku, albo jadł lody w ulubionej lodziarni, powitajcie mnie z uśmiechem na ustach, ponieważ ja wciąż będę dla was. Może już nie sławny, ale będę i chętnie pogadam z każdym z was o życiu, o waszych planach na przyszłość, a przede wszystkim o was. Rozmowy o mnie się już skończyły. Do zobaczenia.

Po tych słowach zszedłem ze sceny, a za mną zszokowana ekipa oraz Jeremy, Ryan, April. Wszyscy zaczęli mnie ściskać ze łzami w oczach, już nie wiedziałem u kogo jestem w ramionach, ale kiedy zauważyłem twarz Jeremy’ego, wtuliłem twarz w jego koszulkę.

- Mama byłaby dumna. – mężczyzna poczochrał włosy synowi tak jak kiedyś i uśmiechnął się szeroko. – Ja również jestem. Wracajmy do domu. – powiedział, a ja z ochotą skinąłem głową.

Dom, jak ja za nim tęskniłem.

Od autorki: No i zbliżamy się do końca opowiadania wielkimi krokami. Chciałabym wam powiedzieć, że... KOCHAM WAS! Kocham Was bardzo mocno, za te wszystkie słowa, które nawet nie wiecie ile we mnie emocji obudziło. Jeszcze w życiu nie poczułam się tak wyjątkowo i strasznie się cieszę, że założyłam tego bloga, że w końcu SKOŃCZĘ jakiekolwiek opowiadanie. Bo szczerze mówiąc nie wierzyłam w to. DZIĘKUJĘ SŁONECZKA :*