Rozdział 4

         Rano przetarłem ze zmęczenia oczy, kiedy Kenny przyszedł mnie obudzić. Nie miałem ochoty wstawać z łóżka, najchętniej bym się w nim zakopał po szyję i przez parę miesięcy nie wychodził. Mężczyzna był jednak nie ugięty na moje pojękiwania, czy błagania. Warczałem na niego przez cały czas, po czym wypchnąłem za drzwi, abym mógł się ubrać.

         - Masz piętnaście minut ! – zawołał Scotter z dolnej części domu.

         - No chyba cię pojeb… - zacząłem, ale przypomniałem sobie o obecności April w tym domu.

         - Zbieraj się! – krzyknął jeszcze, a po chwili dało się słyszeć trzask drzwiami.

         Z przekleństwami mruczącymi pod nosem narzuciłem na siebie białą koszulkę oraz włożyłem luźne dżinsy. Stanąłem przed lustrem i przeczesałem palcami włosy, po  czym zbiegłem na dół do kuchni, gdzie moja siostra wesoło gawędziła z Kennym, przy tym robiąc śniadanie.

         - Cześć. – przywitałem się po czym usiadłem przy stole, biorąc jedną kanapkę z całego stosu na talerzu.

         - Hej! – zawołała April odwracając się do mnie.

         - Mhm? – mruknąłem nadal przeżuwając chleb.

         - To nie jest dla ciebie. – zmrużyła oczy i podparła się rękoma o biodra.

         - Nie? A dla kogo? Sama przecież tego nie zjesz.

         - To dla Kenny’ego! – oburzona walnęła mnie ręką po głowie aż zmoczyłem kawałek włosów w maśle.

         - April! Moje włosy!

         Dziewczyna tylko wzruszyła lekko ramionami i przywołała na twarz nikły uśmieszek. Pokręciłem głową z cichym westchnieniem, po czym rozciągnąłem się i ziewnąłem szeroko. Na zewnątrz Scotter zatrąbił głośno tak, że pobudziłby nawet trupa.

         - Idę! – krzyknąłem najgłośniej jak się da.

         - Oszczędzaj głos! – zawołał mój manager.

         Wywróciłem teatralnie oczami, po czym chwyciłem w ręce kolejną kanapkę, więc nie obeszło się bez słowa „Justin!” wypowiedzianego przez moją kochaną siostrę. Założyłem jeszcze buty, po czym w towarzystwie ochroniarza wszedłem do auta.

         - No w końcu. – mruknął Scotter pod nosem, po czym odpalił auto i ruszyliśmy.

         Przez całą drogę mężczyzna nawijał coś, o jakiejś próbie, wielkim koncercie, lecz ja wpatrywałem się w szybę. Nagle drzewa stały się bardzo interesujące w przeciwieństwie do przynudzającej gadki Scottera. Owszem, szanowałem go bardzo i cieszyłem się z naszej współpracy, dzięki niemu zostałem gwiazdą, zna mnie teraz prawie każda nastolatka na świecie, ale teraz miałem takie dni, kiedy po prostu potrzebowałem świętego spokoju i ciszy w moim umyśle. Czasami chciałbym uciec od rzeczywistości, która mnie dosłownie przygniatała i sprawiała, że zapadam się w wielkim bagnie.

         - … Bieber słuchasz mnie w ogóle? – zdenerwowany mężczyzna uderzył pięścią w kierownicę. – Zależy ci ?!

         - Zależy. – burknąłem pod nosem.

         - Ah tak? Bardzo dziwnie to okazujesz, bo widzisz mała ilość gwiazd ma okazję wystąpić na Madison Sqare Garden, a ciebie to nie obchodzi, że masz szansę tam zaśpiewać. – warknął wściekły Braun.

         - Na Madison Sqare Garden ? – powtórzyłem i otrząsnąłem się z zawieszenia. – Mówisz poważnie ?!

         - Tak. Bieber mówię o tym już od kilkunastu minut, a teraz właśnie jedziemy na próbę. Do NY wybieramy się jutro rano.

         Potem już go nie słuchałem. Ja. Ja, Justin Bieber wystąpię w Nowym Jorku na najsłynniejszej scenie wszechczasów – Madison Sqare Garden. Nie mogłem w to uwierzyć. Uśmiech nie schodził mi z ust przez resztę drogi. Poczułem się taki ważny, taki…. Taki dumny.

         - Bieber skończ się szczerzyć jak głupi do sera i wyłaź z auta, bo tylko ty zostałeś. – rzucił w moją stronę manager.

         Nie miałem ochoty mu odpyskować, za bardzo cieszyłem się na ten koncert, aby móc dać sobie zepsuć humor. Wkroczyliśmy na halę, a ja poszedłem do kranu z wodą, aby się napić, po czym wszedłem do pomieszczenia, gdzie mieliśmy ćwiczyć.

         - Cześć ludzie! – zawołałem i pomachałem dość sporej grupie, która w czasie gdy mnie nie było, rozciągała się.

         Odpowiedzieli mi chóralnym „cześć” a niektóre dziewczyny nawet zaczęły piszczeć. Posłałem im nikły uśmieszek, po czym zwróciłem się do mojego choreografa Grega. Przez parę dobrych godzin wyciskaliśmy z siebie siódme poty, aby w NY nie robić sobie wstydu przed tamtejszymi pracownikami. Wyszło nam całkiem nieźle. Wszyscy już w porze obiadowej się rozeszli, a ja jeszcze musiałem zostać i ćwiczyć mój duet z szatynką, na którą mówiono Savannah.

         - Justin, może lepiej chodźmy chwilę odpocząć i pójść na jakiś obiad, bo się wykończysz. – powiedziała, dotykając przy tym lekko mojego ramienia. Zmierzyłem ją od góry do dołu, zauważając jak skąpo jest ubrana. Uśmiechnąłem się chytro i przy tym dostałem mocno w głowę.

         - Ała, bolało! – pisnąłem, udając cierpienie, gładząc sobie włosy.

         - Ojojoj, biedny Justinek. – udała współczucie i dotknęła mojej głowy, przypadkowo również palce przez które zrobiło mi się ciepło na całym ciele, lecz nie okazałem tego. – Może jednak pójdziemy co? – wplotła ręce w moje włosy i zaczęła je głaskać, przy tym patrząc mi głęboko w oczy.

         Podałem jej rękę, a ona ją chwyciła, po czym uśmiechnąłem się szeroko. Razem wyszliśmy na zewnątrz, oczywiście w towarzystwie Kennego. Udaliśmy się do restauracji po drugiej stronie ulicy, gdzie na moje nieszczęście dopadli nas paparazzi, czyhający na jakąś sensację.

         - Jesteście parą? Od kiedy? Gdzie się poznaliście? Jak długo jesteście razem? Justin przecież niedawno mówiłeś, że twoje serce jest zajęte, czyżby ta dziewczyna je zajęła? – było o wiele więcej tych pytań, ale nie słuchałem ich.

         - Spadajcie. – byłem wkurzony, że oni wszyscy muszą wpieprzać się w moje życie i tam gdzie nie trzeba, wkurzony ponieważ teraz będą napastować również Savannah, która nie jest niczemu winna.

         - Przepraszam. – powiedziałem, kiedy już siedzieliśmy w restauracji jedząc obiad, ale dziewczyna uśmiechnęła się promiennie i machnęła lekceważąco ręką.

         - To nic. Ja się tym nie przejmuję. – rzuciła luźno jedząc zachłannie.

         Przypatrzyłem się jej z bliska. Miała delikatną, rumianą twarzyczkę oraz jasno kasztanowe włosy, z których kilka kosmyków opadało jej na czoło. Drobne ciało Savannah wcale nie wskazywało na tą ilość jedzenia, którą dziewczyna właśnie pochłaniała. Lekki uśmiech zagościł na moich ustach i nie mógł zejść, ponieważ nareszcie poznałem kogoś, przy kim mam nadzieję, zapomnę o Ever.

         Ever, moja kochana.

         Zacisnąłem mocno pięści starając się, aby napływające do głowy wspomnienia szybko odleciały. Spojrzenie Savannah sprawiło, że tak właśnie się stało. Podziękowałem jej w duchu i spojrzałem na swoje piąstki. Rozluźniłem je, wywracając żartobliwie oczami.

         - Smacznego żarłoku. – rzuciłem.

         - Dzięki. – powiedziała Savannah wystawiając mi język.

         - Jutro wyjeżdżamy wcześnie rano do NY. – oznajmiłem, a dziewczyna uśmiechnęła się lekko.

         - Jeszcze nigdy tam nie byłam, chociaż tak bardzo chciałam. – powiedziała cicho, odkładając jedzenie na talerz.

         - Cóż… - zacząłem. – Teraz będziesz miała okazję. Ja byłem tam tylko raz, z chęcią zwiedzę NY jeszcze raz. Tym razem z tobą.

         Savannah dotknęła delikatnie mojej dłoni, po której przeszły mi lekkie dreszcze. Nie strąciłem jej ręki, ale kciukiem zacząłem wyznaczać okręgi na jej wierzchu. Czułem jak zadrżała pod wpływem mojego dotyku i w głębi ducha poczułem ogromną satysfakcję.

         - Ja już jestem najedzona. – powiedziała szatynka. – Idziemy ćwiczyć?

         - Z przyjemnością.

         Wstaliśmy. Ja zapłaciłem rachunek, po czym chwyciłem dziewczynę za rękę i splotłem nasze palce. Spoglądnąłem na nią, a nasze spojrzenia się skrzyżowały.

         - Gotowa?

         - Tak. – skinęła lekko głową, biorąc przy tym głęboki oddech.

         - Na trzy. Raz… dwa… trzy! – kiedy wypowiedziałem ostatnie słowo, wybiegliśmy razem z restauracji pędząc ze śmiechem w kierunku hali, gdzie mieliśmy ćwiczyć nasz duet.

         W tej chwili nie liczyło się nic oprócz tego, że nareszcie poczułem iż mógłbym normalnie żyć – bez przyszłości. To uczucie lekkości było takie wspaniałe, a czułem się tak tylko przy Savannah. 

 Od autorki: Był koś z was na koncercie Biebera? Bo ja nie, pół nocy przepłakałam i nadal nie mogę się z tym pogodzić że mnie tam nie było. Nawet jeśli przyjedzie jeszcze raz do Polski, to gdzieś daleko ode mnie i znowu nie będę mogła,ughhh to takie dołujące :(