Epliog

 nutka

Kochany Justinie

Przed oczami, w głowie wciąż mam nasze wspólne chwile. Słyszę twój delikatny głos, który zawsze powodował ciarki przechodzące po moim ciele. Widzę twoje czekoladowe tęczówki, w których mogłabym tonąć wiecznie, lecz to tylko moja wyobraźnia bo Ciebie tu i tak nie ma. Teraz naprawdę wiem jak to  jest tęsknić za kimś tak mocno, że aż serce pęka na pół. Każda komórka mojego ciała woła o twój dotyk, ale pewna część mnie wie, że to koniec. Naprawdę koniec.

Chciałam tylko napisać do Ciebie ten ostatni zanim odejdę. Po prostu chciałabym żebyś znał prawdę i wiedział jak bardzo mi na tobie zależy. Nie zamierzałam się pociąć, naprawdę. Czułam jak tracę kontrolę nad swoim życiem, jak wszystko wymyka mi się z rąk i prześlizguje przez palce. Myślałam, że kiedy popełnię samobójstwo poczuję się szczęśliwa i uwolnię od głosów w mojej głowie. Nie wiedziałam, że przyszedłby w moim życiu taki moment, w którym mnie zostawiasz i odchodzisz. Nie przypuszczałabym, że tak łatwo przestaniesz mnie kochać przestanie ci na mnie zależeć. Jak bardzo się myliłam…

Po mojej ostatniej próbie samobójczej postanowiłam, że wezmę się w garść, muszę wyzdrowieć, chcę być szczęśliwa. Przez rok byłam na terapii i brałam leki, a  ty nie przychodziłeś. Straciłam już nadzieję, straciłam sens życia, lecz nie poddałam się. Teraz minęły cztery lata i już jestem zdrowa. Postanowiłam wyjechać i nie ważne gdzie, ale chciałam zacząć żyć na nowo, bez przeszłości takiej jaką miałam. Chciałabym żeby ktoś mnie pokochał tak prawdziwie, tak na zawsze, żeby zawsze przy mnie był.

Tyle razy się zbierałam aby napisać ten list, lecz teraz nie stchórzę. Chciałam tylko, żebyś wiedział, że bez względu na  to co ty do mnie czujesz ja kocham Cię całym swoim sercem i ..nigdy nie przestałam.

Kto wie? Może kiedyś się spotkamy jeszcze? Kiedy będziemy staruszkami, którzy chorują co chwila, chodzą do szpitala, odwiedzają ich wnuki i opowiadają o tym jakie życie  jest niesprawiedliwe? Może kiedyś spotkamy się tak jak John i Elaise? Może kiedyś staniemy „twarzą w twarz”  i zakochamy się znów? Bo przecież prawdziwa miłość nie przemija ot tak. Trwa wiecznie…

Nigdy nie chciałam się, żegnać a przynajmniej nie z tobą. Ilekroć chciałam się z tobą spotkać i powiedzieć wprost to co czuję tchórzyłam. Wiedziałam, że jak stanę przed tobą, spojrzę ci w oczy to zmięknę. Rzucę Ci się w ramiona i zacznę płakać, pokażę wtedy jak bardzo tęskniłam i nie będę potrafiła wyjechać. Dlatego napisałam Ci ten list. Mam nadzieję, że ułożyłeś sobie życie, że jesteś szczęśliwy, ponieważ ja bardzo tego pragnę, aby uśmiech nie schodził z twojej twarzy. Wyglądasz wtedy tak uroczo i pięknie. Zawsze razem z ustami śmieją  się również twoje oczy, to jest takie wspaniałe. Kobieta, która zostanie twoją żoną będzie prawdziwą szczęściarą. A teraz jest czas aby powiedzieć… żegnaj.

Z miłością,

Ever.

PS: Przepraszam, za te plamy na kartce. Jakoś nie mogłam się powstrzymać…

Brunet ostatnie słowa czytał przez mgłę łez, które spływały mu po policzkach. Starał się wziąć w garść, ale nie potrafił. Jego ręce się trzęsły niebezpiecznie, więc nie potrafił nad sobą zapanować. Uderzył mocno w ścianę i zaczął krzyczeć z wściekłości na siebie, na Ever że odeszła… Krzyczał z tęsknoty za nią, a teraz? Teraz było już za późno. Stracił osobę którą kochał najbardziej na świecie, a najgorsze było to, że nic nie mógł z tym zrobić.

Osunął się na ziemię, nadal oparty był plecami o ścianę. Patrzył przed siebie i płakał  jak mały chłopiec, który stracił ulubioną zabawkę, ale nie… On stracił coś znacznie cenniejszego. Stracił część siebie. Wiedział, że już nigdy nie pokocha nikogo, ponieważ w jego sercu było miejsce tylko dla Ever. Może poznać kogoś nowego, zakocha się na nowo, ale w głębi duszy już zawsze będzie ta pustka, czekająca na nią…

Życie bez Ever nie warte jest nic.

Więc moi drodzy czytelnicy kochajcie nim będzie za późno, kochajcie bo miłość to jest coś pięknego, czego możemy doświadczyć tylko wtedy, kiedy pozwolimy jej działać. Nie wahajcie się, nie bójcie się tej miłości. To nie ona was rani, tylko ludzie, ona nas uskrzydla i pozwala dostrzec świat z innej perspektywy… lepszej. Bo widzicie historia Justina oraz Ever nie skończyła się,  ich miłość jest tak silna, że przetrwa wszystko, nawet rozłąkę która bywa bardzo bolesna. Jest takie powiedzenie: Jeśli coś kochasz to daj mu wolność, jak kocha to wróci, a jak nie, to nigdy nie było twoje. Ich miłość była na tyle silna oraz prawdziwa,  że spotkają się jeszcze raz i wtedy będą razem wiecznie, ponieważ Bóg pomoże im odnaleźć się znów.

Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest. Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku, nie unosi się pychą; nie dopuszcza się bezwstydu, nie szuka swego, nie unosi się gniewem, nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości, lecz współweseli się z prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma. Miłość nigdy nie ustaje. (K,13)

Od autorki: No i tak to nastąpił koniec opowiadania o Ever i Justinie. Nie wiem co dalej... chcecie kolejną część? Wtedy bym pisała o tym jak żyją osobno i nie wiem, może potem spotkanie... albo zupełnie inne opowiadanie, no chyba że nic nie chcecie :) to zależy od was moi czytelnicy. Jest was trochę mało, ale bardzo... bardzo was kocham, za to że jesteście i dziękuję za wszystkie te miłe komentarze, dzięki którym miałam motywację do dalszego pisania. No i muszę przyznać że jestem z siebie dumna, ponieważ PO RAZ PIERWSZY W ŻYCIU udało mi się doprowadzić opowiadanie do końca :)

Zapraszam jeszcze raz na: PROMISE--OF-A-LIFETIME