cz. II Rozdział 3

( oczami Justina )

         Otworzyłem drzwi do domu. Byliśmy już na miejscu, a zegarek wskazywał 17. Przyjechaliśmy trochę wcześniej niż mi się wydawało. Na początku naszej podróży April, moja przyrodnia siostra siedziała cicho, przestraszona wpatrywała się w okno mimo moich zapewnień, że nic jej nie zrobię. Rozumiem co musiała przejść, ale ja naprawdę się starałem aby poczuła się bezpiecznie. Dopiero kiedy wkroczyliśmy do domu na twarzy April pojawił się delikatny uśmiech, dzięki któremu ja również się uśmiechnąłem szeroko a na sercu zrobiło mi się lżej i cieplej.

         April jako moja przyrodnia siostra miała podobne geny do moich, czyli takie same czekoladowe oczy oraz długie brązowe włosy. Jej ciało było tak blade, jakby szatynka w życiu nie widziała słońca na oczy. Poza tym jej zwiewna sukienka w kwiatki dodawała jej uroku. Była taka delikatna i śliczna.

         - Tato? – zawołałem a mój głos potoczył się echem przez cały dom.

         - Tak? – odpowiedział mi mężczyzna, wychodząc z kuchni ze ścierką w rękach a kiedy nas zobaczył stanął w bezruchu.

         - To jest April. Twoja córka. – powiedziałem wskazując na dziewczynę.

         Szatynka podała tacie rękę a on niepewnie ją uścisnął. Patrzył na dziewczynę takim wzrokiem, jakby miał się zaraz rozpłakać, ale nie zrobił tego. Nie chciałem ich zostawiać w niezręcznej sytuacji, dlatego też zaprowadziłem April do pokoju, w którym kiedyś mieszkała chwilowo Ever. Na samo wspomnienie uśmiechnąłem się.

         Chciałem być teraz z nią, ale nie mogłem zostawić April samej w domu. Pragnąłem zobaczyć moją Ever, przytulić ją mocno jak nigdy nikt i już nigdy więcej nie wypuścić. Tęskniłem za sposobem w jaki układały się jej włosy oraz za szerokim uśmiechem, który był skierowany do mnie. I tylko do mnie.

         - Mam nadzieję, że szybko się tutaj zadomowisz. – rzuciłem do April, która stała na środku pokoju rozglądając się wokoło. – Zostawię Cię samą, żebyś mogła się rozpakować.- posłałem jej lekki uśmiech, który odwzajemniła po czym wyszedłem i skierowałem się prosto na dach.

         Gdy tylko na niego wszedłem poczułem jak wspomnienie wdziera się do mojej głowy.

„Chwyciłem ją za rękę i przyciągnąłem do siebie. Wtuliła się w moje ramiona jak mała dziewczynka. Wtuliłem twarz w jej włosy. Pachniały cytryną. Już pokochałem ten zapach.

Kołysaliśmy się na różne strony w takt muzyki. Zamknąłem oczy a Ever położyła swoją głowę na moim torsie. Niemal czułem bicie jej serca oraz fruwające motylki w moim brzuchu. Byliśmy tylko my i to właśnie było takie wspaniałe i magiczne. Chciałem, żeby ta chwila trwała wiecznie.”

Westchnąłem i zszedłem z dachu. Musiałem się z nią zobaczyć jak najszybciej. Podszedłem do drzwi pokoju April i zapukałem. Po usłyszeniu cichego „Proszę” wszedłem do środka, w którym panował idealny porządek. Wszystkie ubrania w szafie, walizka pod łóżkiem, czarny zeszyt na biurku i tyle. Pokój wyglądał tak jak wcześniej.

Widząc moją zdumioną minę, April zachichotała cicho.

- Nie przywykłeś do porządku? – spytała wprost.

- Hm.. nie. – przyznałem uczciwie. – April, co byś powiedziała, żebyśmy wyszli z domu? Rozumiem jeśli jesteś zmęczona…

- Nie, nie. – powiedziała szybko. – Chętnie pójdę.

- Okej. Dziękuję Ci, bo widzisz.. chciałbym się spotkać z moją dziewczyną. Mam nadzieję, że się polubicie. – uśmiechnąłem się.

- Jasne. – wzruszyła delikatnie ramionami.

Pożegnałem się z ojcem i wyszliśmy. Wieczorem było dość chłodno, a dziewczyna miała na sobie jedynie lekki sweterek. Chyba nie przywykła do tutejszych mrozów, ponieważ w L.A zazwyczaj jest gorąco. Zdjąłem kurtkę i zarzuciłem na jej drobne ramiona.

- Nie trzeba… - zaczęła się sprzeczać.

- Przeziębisz się i co wtedy? – upomniałem ją jak prawdziwy starszy brat. April nie odpowiedziała tylko pokiwała głową z uśmiechem.

Kiedy doszliśmy do domu Ever, podbiegłem do drzwi jak na skrzydłach i zapukałem głośno. Odczekałem chwilę, ale nikt nie otwierał. Nie było słychać żadnych kroków. Zmarszczyłem czoło i wyciągnąłem telefon wykręcając numer mojej dziewczyny.

Usłyszałem jej dzwonek, który dochodził z wnętrza domu, więc musiała tam być. Ale w takim razie, dlaczego nie otwierała drzwi? Pociągnąłem za klamkę. Nic z tego. Zamknięte.

Przypomniałem sobie o tylnych drzwiach. Poszedłem w tamtym kierunku, a za mną podreptała April. Tak jak przewidziałem, były otwarte.

- Justin nie sądzę, żeby… - usłyszałem cichy głos dziewczyny.

Ale zanim zdążyła dokończyć, ja już byłem w środku. Chcąc, nie chcąc weszła za mną.

- Ever! – zawołałem, ale odpowiedziała mi cisza.

Zadzwoniłem jeszcze raz na jej telefon. Zadzwonił w pokoju Ever. Podążyłem w tym kierunku. Kiedy dotarłem do pomieszczenia, w którym panował istny chaos. Ubrania były porozrzucane po podłodze, blok rysunkowy na parapecie, a pod nim parę złamanych ołówków.

- Kto tu mieszka? – spytała April.

- Moja dziewczyna. – odpowiedziałem i stwierdziłem, że w moim głosie zabrzmiała duma. – Jest twoim przeciwieństwem.

- Zgadza się. Ja nie mogłabym żyć w takim bałaganie. – powiedziała rzeczowo. I z jakiegoś powodu mnie to zdenerwowało.

- Mi tam nie przeszkadza. – wzruszyłem ramionami i spojrzałem na telefon Ever, który leżał na łóżku.

Westchnąłem.

- Pewnie gdzieś wyszła i zostawiła telefon. – powiedziała April dotykając mojego ramienia. – Nie denerwuj się tak.

- Wiem, wiem ja… nie wiem właściwie co we mnie wstąpiło.

- To zrozumiałe, że się martwisz. Przyjdziemy tu jutro.

- Dobrze. – pokiwałem pokornie głową. – Ale najpierw musimy Cię jutro zapisać do szkoły.

- Oh. – zawołała zaskoczona.

- Tak, tak. Nie będziesz leniuchowała sobie w domu. – zaśmiałem się.

Wróciliśmy do domu późnym wieczorem, ponieważ wcześniej odwiedziliśmy McDonalda i park. W sumie, w fast foodzie to tylko ja jadłem a moja siostra przypatrywała mi się.

- Jak możesz jeść tyle tłustych rzeczy? – powiedziała z lekkim obrzydzeniem.

Ever mogła jeść w McDonaldzie ile by weszło do jej brzucha... Ja nie chciałem je porównywać, ale ta myśl po prostu się wprosiła do mojego mózgu. Sprawiła, że jeszcze bardziej zatęskniłem za Ever.

Kiedy już się umyłem i przebrałem w piżamę była północ, a mi nie za bardzo chciało się spać. Z nerwów nie mogłem zasnąć. Zszedłem na dół do kuchni. Wyjąłem karton mleka z lodówki i usiadłem na blacie stołu. Upiłem duży łyk płynu i wytarłem ręką buzię.

- Ktoś tu nie może spać. – wzdrygnąłem się na sam głos April.

- Ty również, jak widać. – mrugnąłem do niej.

Dziewczyna podeszła do mnie i usiadła obok machając nogami. Jej twarz nagle posmutniała. Już miałem ją pytać co się takiego stało, kiedy ona sama z siebie się odezwała.

- Dziękuję, że mnie stamtąd wyciągnąłeś, mimo iż na początku nie chciałam ci uwierzyć. Przez całe życie byłam okłamywana…

- Wiem. – przerwałem jej. – Ja tak samo.

- No właśnie. – westchnęła. – I jeszcze kiedy moja mama zmarła dwa miesiące temu, ponieważ ojczym ją pobił, gdy dowiedział się że nie jestem jego dzieckiem a ona wciąż utrzymuje kontakty z … Jeremym.

Zobaczyłem jak pojedyncze krople łez spływają po jej bladych policzkach. Otarłem je opuszkami palców i przytuliłem ją mocno do siebie. Zaczęła płakać. Ścisnęła mocniej moją koszulę, wtulając się głębiej. Głaskałem ją po włosach i szeptałem jej do ucha:

- Cii.. już wszystko dobrze. Jestem tu przy tobie i nie pozwolę Ci nikomu skrzywdzić.

Dopiero po upływie koło pięciu minut uspokoiła się i oderwała na chwilę ode mnie. Spojrzeliśmy sobie w oczach. Zobaczyłem w jej czekoladowych tęczówkach rozrywający ból, ale także wdzięczność. Po czym jej powieki opadły i zasnęła.

Wziąłem April na ręce i zaniosłem do jej pokoju. Położyłem ją do łózka i przykryłem kołdrą. Wyglądała ślicznie.

Od autorki: Dziękuję za te miłe komentarze i zaczyna mi trochę brakować weny, więc uzbrójcie się w cierpliwość. Po za tym szczęśliwego nowego roku wam życzę !