ROZDZIAŁ 8

            Po obiedzie tak jak powiedział Justin przyszła do mnie psycholog. Na nosie miała okulary w czarnej oprawce. Blond włosy splotła w długi warkocz. Była bardzo wysoka i wyglądała naprawdę ładnie.

- Dzień dobry. Ty pewnie jesteś Ever Simon. – uśmiechnęła się na powitanie i wyciągnęła przed siebie dłoń. Niepewnie ją uścisnęłam. – Ja nazywam się Katherin Munroe i jestem szkolnym psychologiem.

Kiwnęłam głową na znak, że rozumiem. W końcu Justin mnie uprzedził, więc nie widziałam sensu aby powtarzała jeszcze raz to samo, no ale.

- Pewnie wiesz dlaczego tu przyszłam. – usiadła na krześle obok.

- Bo mam odrobić tą głupią karę. – burknęłam pod nosem.

- To też. Ale przede wszystkim twoje wrogie nastawienie do ludzi zaniepokoiło dyrektora. Wiem, że to przez śmierć twojego brata, ale….

- A co pani może o tym wiedzieć?! – warknęłam i spiorunowałam ją.

- Cóż, tak się składa że mogę. Nie jesteś jedyna która straciła kogoś bliskiego. Miałam kiedyś siostrę którą straciłam w wypadku samochodowym. Ja prowadziłam i ja przeżyłam. Do teraz nie mogę się uporać z tym. – kobieta przełknęła ślinę po czym wzięła głęboki wdech i wydech po czym znowu spojrzała na mnie.

- Rozumiem. – wymamrotałam.

- No więc… po śmierci siostry zachowywałam się trochę inaczej niż ty. Zapadłam w głęboką depresję. Zamknęłam się w czterech ścianach i nie wychodziłam nigdzie. Zakopana w łóżku po szyję ze śladami po łzach na policzkach odgrodziłam się od świata. Miałam wtedy 18 lat. Matka chciała mnie wysłać do psychiatryka i rzeczywiście poszłam tam, ale skierowali mnie do psychologa. Dzięki niemu powróciłam do świata żywych i zapragnęłam być psychologiem aby pomagać takim jak ja. – zakończyła swój monolog.

Sama nie wiedziałam co o tym myśleć. To był jej problem, że zapadła w depresję, ale ja przecież tego nie zrobiłam. Chyba wręcz przeciwnie…

- Natomiast twój sposób na odreagowanie po śmierci brata jest agresja i zrzucanie winy na wszystkich dookoła. – powiedziała.

- Nie prawda! Nie zrzucam winy na innych. – zaprzeczyłam.

- Może nie robisz tego słownie, ale po twoim zachowaniu widać że winisz innych za to, że oni mają szczęśliwe rodziny a ty nie. – to co powiedziała było prawdą. Zacisnęłam pięści w złości, że tak łatwo mnie rozszyfrowała. – Dobrze wiesz, że to nie jest skuteczny sposób. Co lubisz robić na co dzień?

- Rysować. – sama się zdziwiłam, że to jej powiedziałam. Nikomu jeszcze tego nie mówiłam.

- A więc, masz już zadanie. Codziennie masz rysować swoje emocje. Proszę. – wręczyła mi ołówek i blok rysunkowy.

Pokiwałam głowę na znak zgody. To lepsze niż jakaś głupia rozmowa.

- Zobaczymy się za 4 dni. – powiedziała. – Do widzenia.

- Do widzenia. – odpowiedziałam.

            Po wyjściu psycholog, spojrzałam nieufnie na blok rysunkowy i ołówek.  Zrezygnowana odłożyłam „prezent” od psycholog na półkę, westchnęłam. Opadłam z powrotem na łóżko i przymknęłam oczy.

Starałam się zasnąć, ale jak na złość mój mózg nie miał takiego zamiaru.” Nie myślę o tym, nie myślę… jestem nad wodospadem a silne ramiona Justina otulają mnie…” Zaraz? Czy ja właśnie pomyślałam o Bieberze? Walnęłam się ręką w czoło, ale później tego pożałowałam. Syknęłam z bólu i zacisnęłam oczy.

            Następnego dnia, tak jak obiecał John spotkaliśmy się ponownie w małym parku przed szpitalem. Tym razem towarzyszył nam Justin. Oni obaj siedzieli na ławce a ja na wózku. John jeszcze raz opowiedział całą historię Bieberowi. Wyglądał na wzruszonego, ale nie płakał tak jak ja.

- Czy ta kobieta to… Elaise Grey? – zapytał Justin, a staruszek pokiwał twierdząco głową.

- Nadal jest w śpiączce. – powiedział ze smutkiem w oczach John. – Ale nie tracę nadziei.

- I prawidłowo! – uśmiechnęłam się aby pocieszyć staruszka, ale on tylko spojrzał na mnie smutno.

- Lekarze mówią… - zaczął, ale ja go uprzedziłam.

- Lekarze gówno wiedzą. – wywróciłam oczami. – Oni wierzą tylko w naukę, ale nie wierzą że to Bóg może kogoś uzdrowić. A czy pan wierzy w Boga?

- Wierzę, ale nie sądzę aby…

- To źle pan sądzi. Bóg wysłuchuje każdego, ale spełnia nasze prośby tylko wtedy kiedy nasze intencje są szczere a my wierzymy, że On potrafi tego dokonać. Więc pytam… Czy pan wierzy?

John był zaskoczony moją przemową, tak samo Justin. Ale chłopak bardziej wyglądał na rozgniewanego.

- Wierzę. – powiedział cicho John.

- Ej, a co to miało znaczyć to o lekarzach? – zapytał mnie Bieber próbując zamaskować złość, ale ja i tak go rozszyfrowałam.

- No a nie?

- Ja… tak jakby jestem lekarzem i też wierzę w Boga. – oburzył się.

- Och czyżby? – zmarszczyłam czoło. – Ale zawsze jak się trafiają w szpitalu przypadki chorych osób na nieuleczalne choroby ty nie dajesz im nawet cienia szansy na przeżycie. A kiedy któraś z tych osób wyzdrowieje, wy doszukujecie się w tym naukowych wyjaśnień. Czy nie?

Justin milczał, co było oznaką, że się zgadza ze mną, że mówię prawdę. Przez chwilę panowała niezręczna cisza.

- Czy mogłabym się zobaczyć z Elaise? – zapytałam Johna.

- Oczywiście. – staruszek wstał i chwycił za mój wózek.

- Może ja ją odwiozę na salę? – zaoferował się Bieber. Spojrzałam pytająco na Johna, ale on tylko skinął głową.

            Weszliśmy z powrotem do szpitala i wsiedliśmy do windy. Tym razem byliśmy w niej sami. Wyjechaliśmy na czwarte piętro. Ruszyliśmy korytarzem. W recepcji na oddziale pielęgniarki uśmiechały się do Johna, a na mnie spoglądali ze zdziwieniem.

- Cześć Justin. – zawołała jedna z nich. – Witaj John. Wy do Elaise?

John skinął głową a kobieta posłała mu współczujący uśmiech. Ukochana staruszka znajdowała się w ostatniej sali na tym korytarzu. Kiedy Justin mnie dowiózł wyglądał jakby nie chciał się ruszyć z miejsca, ale kiedy spojrzałam na niego znacząco wtedy westchnął głośno z niezadowoleniem i odszedł.

- Widać, że się o ciebie troszczy. – powiedział John uśmiechając się do mnie. – Zależy mu na tobie. – parsknęłam śmiechem.

- To tylko kolega. – mruknęłam zarumieniona, ale staruszek mi nie uwierzył. – To ja wchodzę.

            Wjechałam do środka i zobaczyłam na środku wielkie łóżko, na którym leżała blada, nieprzytomna starsza pani – Elaine. Podjechałam bliżej i wdrapałam się na krzesełko obok łóżka. Kobieta była podpięta do różnych urządzeń. W oczach stanęły mi łzy.

Kevin…

            Wzięłam głęboki wdech i wydech, aby wymazać ze swojej głowy to wspomnienie. Obok łóżka było jeszcze urządzenie, które pokazywało rytm bicia serca kobiety.

- Dzień dobry. – przywitałam się. Pamiętam, że John powiedział iż Elaine jest w śpiączce, ale wszystko słyszy. – Jestem Ever Simon. Nie zna mnie pani, ale… jestem znajomą pana Johna. Mam dopiero 16 lat. – kurcze, ale to głupio zabrzmiało. Jakbym no nie wiem, pisała swoją wizytówkę, albo coś w tym stylu. – Słyszałam historię pani i Johna… Chciałam aby pani wiedziała, że John panią kochał zawsze. Nie zależnie od tego jaki czasami był. Popełnił parę błędów to fakt, każdy je popełnia… Chodzi o to, żeby pani się nie poddawała. Ma pani dla kogo żyć, dla Johna. On nigdy sobie nie wybaczy, jeśli pani odejdzie a on nie zdąży się z panią pożegnać. – w oczach miałam łzy sama nie wiem dlaczego. – Miłość jest wtedy, kiedy pozwalamy się zranić, przez drugą osobę a później nie zamykamy przed nią serca… *

            Nie liczyłam na to, że Elaise się obudzi ale na to, że sobie uświadomi jak bardzo jest potrzebna tu na ziemi, zrozumie że ma kogoś, komu na niej zależy i kto ją kocha. Każdy człowiek chce się czuć komuś potrzebny, kochany. Elaise nie jest wyjątkiem.

* fragm. wypowiedzi księdza z kazania w kościele :D