ROZDZIAŁ 19

- Justiin nieee ! – pisnęłam wierzgając nogami na wszystkie strony.

Ten głupek próbował mnie wrzucić do fontanny. Jak najmocniej chwyciłam się Justina i przylgnęłam do niego. On tylko parsknął śmiechem i wymruczał mi do ucha.

- Kocham to.

- Puść, puść, puuuść ! – spojrzałam na niego błagalnie, ale on pokręcił głową ze śmiechem.

Wtedy on razem ze mną wskoczył do fontanny. Oboje byliśmy mokrzy. Puścił mnie i zanurzyłam się głębiej. Kiedy się wynurzyłam zaczęłam go chlapać i wskoczyłam na jego plecy, mierzwiąc jego zawsze nienagannie ułożone włosy.

- Nieee tylko nie moje włosy! – piszczał niczym dziewczyna. Zaśmiałam się.

- I coo? Już nie jest tak fajnie no nie ? – cmoknęłam go w policzek, na co on prychnął.

Zeszłam z jego pleców i zauważyłam, że wszędzie jest ciemno i nikogo nie ma oprócz nas. Wokoło tylko drogę oświetlały lampy a w fontannie kolorowe lampki. Wytworzył się naprawdę romantyczny nastrój. Spojrzałam na Justina, po jego minie poznałam, że on zauważył to samo co ja.

- Wyglądasz seksownie. – wymruczał mierząc mnie od stóp do głów.

Zmarszczyłam czoło i spojrzałam w dół. Spodnie ociekały mi wodą a koszulka przylepiła się do mojego ciała i .. prześwitywała. Spod niej było widać mój czarny, koronkowy stanik. Zarumieniłam się i starałam rękami zasłonić biust, ale widząc moje starania Justin tylko parsknął śmiechem.

- Skarbie mnie się wstydzisz? – powiedział przyciągając mnie bliżej do siebie.

- Nie. – mruknęłam i spuściłam wzrok na czubki butów.

Brunet podniósł rękoma moją twarz, abym spojrzała mu w oczy po czym pocałował namiętnie tak, że ziemia się pode mną rozpłynęła. Zarzuciłam ręce na jego szyję a on wziął mnie na ręce. Nogami oplotłam go w pasie wpijając się w jego usta. Odwzajemnił pocałunek po czym na chwilę stuknęliśmy się lekko czołami.

- Jestem szczęściarzem. – wyszeptał. Cmoknęłam go lekko w nos.

- Nie, bo ja. Każda dziewczyna na świecie mi teraz zazdrości. – uśmiechnęłam się szeroko a on pocałował mnie czule w czoło i spojrzał z troską.

- Co ja bym bez ciebie zrobił? – powiedział z prawdziwą szczerością w głosie. Odgarnął kosmyk moich włosów i włożył za ucho przyglądając mi się uważnie.

- A ja? Dzięki tobie pogodziłam się z tatą, poznałam Johna i uwolniłam się od Diany. A teraz? Jestem najszczęśliwszą dziewczyną.

- I przeze mnie twój brat nie żyje. – wyburczał pod nosem i spochmurniał.

Wypuścił mnie ze swoich rąk a ja wyszłam z fontanny a brunet za mną. Wtem obok nasz przeszło trzech chłopaków. Zmierzyli mnie pożądliwym wzrokiem, na który aż się wzdrygnęłam.

- Cześć laska, wolna jesteś? Chodź się zabawić! – zawołał jeden z nich. Zamurowało mnie. Wtedy czułam jak Justin objął mnie mocno i przykrył lekko swoim ciałem.

- Ona jest moja, spadać. – warknął złowrogo.

- Wyluzuj facet. – rzucił chłopak i poszli dalej.

- Uuuł ktoś tu jest zazdrosny. – mruknęłam pod nosem zadowolona jak nigdy.

- Nie jestem.- Justin zacisnął wargi w wąską linię i po tym geście już wiedziałam, że kłamie jak z nut.

- Nie? Czyli nie masz nic przeciwko, żebym do nich dołączyła? – spojrzałam na grupkę chłopaków powoli oddalających się od nas.- Jeszcze zdążę ich dogonić i …

- Nie. –zaprzeczył szybko brunet przyciągając mnie do siebie. –Jesteś moja. – powtórzył, tym razem mrucząc mi prosto do ucha. Rozpłynęłam się.

- Jesteś zazdrosny, przyznaj się. – powiedziałam kreśląc serduszka na jego policzku.

- Nie jestem .- powtarzał uparcie.

- Jesteeeś. Przyznaj się. – zaczęłam czochrać jego włosy.

- Dobra, dobra jestem . – wyburczał cicho pod nosem.

- Jak? – udałam, że nie słyszę.

- Jestem zazdrosny. – powiedział trochę głośniej.

- Wybacz, ale mam zatkane uszy przez tą wodę z fontanny.

- JA JUSTIN DREW BIEBER JESTEM CHOLERNIE ZAZDROSNY O CIEBIE, MOJA TY EVER SIMON ! – wykrzyczał na cały park, a jego głos potoczył się echem. Justin wziął mnie nagle na ręce i zaczął kręcić dookoła własnej osi. Zaczęłam się śmiać głośno.

- Wariat !

- Teraz mi wierzysz? – wyszeptał zatrzymując się i spoglądając mi głęboko w oczy.

- Oczywiście. – odpowiedziałam równie cicho i lekko musnęłam jego wargi uśmiechając się przy tym szeroko.

- Lepiej żebym cię odprowadził teraz, ponieważ inaczej twój tata mnie zabije. – powiedział brunet niechętnie.

- Uh, no dobrze. – zgodziłam się.

Mimo, że mój ojciec pewnie już odchodził od zmysłów, to my wracaliśmy ponad godzinę do domu. Rozmawialiśmy długo i śmialiśmy się głośno. Tak powinno być już na początku naszej znajomości, ale sprawy tak się pokomplikowały, że dopiero teraz byliśmy tak naprawdę szczęśliwi. Nie żałuję tego co się stało. Nic w życiu nie przychodzi łatwo. Czasami lepiej wcześniej pocierpieć, aby móc potem góry przenosić.

Kiedy już znaleźliśmy się pod moim domu Justin pocałował mnie delikatnie w usta i wyszeptał „Dobranoc”. Z uśmiechem na ustach podbiegłam do drzwi i odwróciłam się do nich plecami. Patrzyłam jak brunet odchodził. Kiedy już znalazł się poza zasięgiem mojego wzroku ja weszłam z powrotem do domu.

- O której się wraca do domu? – usłyszałam groźny głos taty. Podskoczyłam z zaskoczenia i złapałam się za serce.

- Przestraszyłeś mnie.

- Ty mnie także. Jest pierwsza w nocy ! Gdzie byłaś przez ten czas? – zmrużył oczy groźnie.

- Ja… -zaczęłam się jąkać. Nie miałam pojęcia co odpowiedzieć, więc postanowiłam że powiem prawdę. – Byłam z Justinem. My… jesteśmy razem.

Przez chwilę tata się nie odzywał. Mierzył mnie spojrzeniem od góry do dołu, aż w końcu westchnął. Splotłam w oczekiwaniu na odpowiedź palce i gapiłam się w czubki butów. Przed oczami pojawiła mi się uśmiechnięta twarz Biebera oraz jego przecudowne oczy. Na samo wspomnienie uśmiechnęłam się szeroko i rozmarzyłam się prawie nie słysząc taty.

- On cię zranił. Cierpiałaś przez NIEGO. Ja nie pozwolę, aby KTOKOLWIEK ranił moją córeczkę. – powiedział stanowczo.

- Ale tato, to nie tak… - zaczęłam.

- A jak?! Może nie płakałaś przez niego? – zdenerwował się.

- Bo się pomyliłam! Teraz już wiem, że mu na mnie zależy a ja… ja go kocham tato! – wybuchłam.

- Kochać… to zbyt duże słowo. – westchnął ojciec trąc oczy.

- Tak wiem… - szepnęłam i podeszłam do niego. Położyłam rękę na jego ramieniu i przytuliłam się do taty. – Ale ja jestem tego pewna… jak nigdy.

- Skoro tak uważasz. – powiedział cicho tata. – Ale niech jeszcze raz spróbuje cię skrzywdzić to obiecuję, że nie dożyje…

- Wiem, wiem. – uspokoiłam go, uśmiechając się szeroko. – Dziękuję tatku. Jesteś najlepszy! – zawołałam i jak na skrzydłach pobiegłam do pokoju.

Rzuciłam się na łóżko i przymknęłam oczy przywołując obraz Justina, kiedy po raz pierwszy pocałowaliśmy się na cmentarzu, a później kiedy u niego mieszkałam. Uśmiech nie schodził mi z twarzy, aż w końcu zaczęłam się śmiać jak wariatka ze szczęścia które mnie spotkało.

Spojrzałam na zdjęcie Kevina. Już nie zbierało mi się na płacz. Patrzyłam na niego z uśmiechem. Byłam tak naprawdę szczęśliwa po raz pierwszy od czasu jego śmierci.

- Szkoda że Cię tu nie ma. Polubiłbyś go. – szepnęłam nie przestając się uśmiechać.

Nie miałam czasu się umyć, ponieważ moje powieki zrobiły się tak ciężkie, że od razu zasnęłam. A śniły mi się czekoladowe tęczówki Justina.

Od autorki:

Jeśli ktoś chce być informowany to proszę napiszcie mi to w zakładce "Spam", ponieważ ja już nie mam pojęcia kto to czyta i bardzo chciałabym wiedzieć jaka jest sytuacja :))