Epilog

 nastrój.

         Minęły dopiero dwa dni, a ja czułam się jakby to było całe moje dzieciństwo. Widok szczęśliwych rodziców, sprawił mi najlepszy prezent na świecie - bezpieczeństwo. Po raz pierwszy poczułam, że gdzieś do kogoś należę, że gdzieś w tym świecie jest dla mnie miejsce, że jestem w domu.. Cudowne uczucie. Uśmiech nie znikał z mej twarzy, tylko wieczorami kiedy siedziałam sam na sam ze swoimi myślami zaczęłam się zastanawiać nad sobą, nad własnym życiem. Wiecie, takie, co by było gdyby…

         Dzisiaj miałam dosyć tego  ciągłego siedzenia w domu. Przeprosiłam rodziców po obiedzie, po czym ubrałam stare trochę dziurawe na pięcie trampki, na ramiona narzuciłam bluzę Kevina, co widziałam  jak odrobinę wstrząsnęło moją mamą, ale nic nie powiedziała. Nie chciała kłótni i jestem jej za to bardzo wdzięczna, że robi to  dla mnie.

         Do uszu włożyłam słuchawki, gdzie rozległ się głos głównego wokalisty Fall Out Boy. Rozkoszowałam się tym, idąc przed siebie. Minęłam park, po czym stanęłam naprzeciwko szkoły, do której kiedyś uczęszczałam. Pamiętam wszystkie chwile spędzone w niej, zarówno te dobre jak i większość złych. Mimo wszystko nie żałowałam niczego, bo w końcu to właśnie tutaj poznałam Justina. Przełknęłam głośno ślinę, starając się powstrzymać napływające łzy do oczu.

         Podeszłam do bramy i szarpnęłam za klamkę, ale ta nie chciała ustąpić. Wszystko było zamknięte, ponieważ zbliżał się wieczór i nikt nie miał zamiaru po nocach siedzieć w szkole. Pamiętam jak Kevin uczył mnie wchodzenia po bramie, kiedy obydwoje spóźniliśmy się na trzecią lekcję, a woźny zawsze wtedy zamykał ją, aby jacyś obcy ludzie nie mogli węszyć po budynku.

         Najpierw musiałam postawić stopę na malutkim szczebelku, jednocześnie chwytając się szpiczastych końcówek. Później podciągnęłam ręce mocno do siebie i odepchnęłam się drugą stopą docierając do najwyższego szczebla. Następnie tą nogę na niższym poziomie przerzuciłam przez drugą stronę bramy, a za nią tą drugą i zeskoczyłam na ziemię. Hm, to nie było takie trudne jak kiedyś.

         Nad niebem wzbierały się czarne chmury, zwiastując zbliżającą się ścianę deszczu. Wybrałam sobie „idealną” porę na spacer, nie ma co. Wtem zaczęło gwałtownie padać, tak znikąd. Musiałam się gdzieś schronić, pierwszym, a zarazem najbliższym miejscem było olbrzymie drzewo.

Nie miałam pojęcia co robić w porze lanczu, dlatego też wyszłam na dwór, mimo iż okropnie lało. Usiadłam pod drzewem, które odrobinę chroniły mnie od deszczu. Skuliłam się i mocniej wtuliłam w bluzę Kevina.

         Wspomnienie wdarło się do mojej głowy, powodując ściśnięte gardło. Usiadłam pod drzewem, a po policzkach spływały mi łzy, razem z nimi wypływały wszystkie uczucia, które dotychczas w sobie dusiłam, a mianowicie: tęsknota za Justinem, za wspólnymi chwilami, pragnienie obecności czyjejś, aby wtulić się w silne ramiona, bezradność wobec losu. Im dłużej o tym myślałam, tym więcej płakałam i chociaż chciałam to powstrzymać, zagryzając wargi, za nic w świecie nie potrafiłam.

         Musiało minąć parę minut zanim się uspokoiłam. Oddychałam głęboko, licząc wdechy i wydechy. Wytarłam policzki, po czym moja twarz z powrotem była normalna jak na co dzień.

         Przed oczami przemknęły mi obrazy, jak taśma wideo, z przeszłości. Każda chwila spędzona z brunetem. Nie tylko w szkole, ale również w szpitalu, kiedy się mną opiekował, kiedy do domu przybiegł szybko ze szkoły, ponieważ byłam w wannie i nie odbierałam telefonu. Przestraszył się, że coś mi się stało. Wciąż pamiętam jak mnie do siebie przytulił, podczas gdy ja byłam owinięta jedynie ręcznikiem, jednak to wtedy nie miało tak dużego znaczenia. Liczyła się jego obecność przy mnie. Było tak cudownie, bezpiecznie.

         Chciałam, żeby te chwile wróciły, chociaż wiedziałam, że nie mogę cofnąć czasu. To zostanie na zawsze w mojej pamięci. Oparta o korę drzewa zamknęłam oczy, nasłuchując uderzania kropel deszczu o rynny i beton.

         - Witaj. – usłyszałam ten sam głos, na który moje serce przyśpieszało rytmu, a w brzuchu pojawiało się tysiące motyli. – Jak tam?

         Otworzyłam oczy i gwałtownie zaczerpnęłam powietrza. Spojrzałam w bok, widząc Justina. Był dokładnie taki jakiego go zapamiętałam. Szeroki uśmiech, ukazujący szereg białych zębów, kilka kosmyków niesfornie opadało mu na czoło. Był taki idealny. Każdy ruch wykonywał płynnie, niemal z gracją dżentelmena.

         Nie odpowiedziałam mu, ponieważ zaniemówiłam ze zdziwienia. Nie spodziewałam się spotkać go teraz, tutaj. Skąd wiedział, że tu będę? Miałam do niego tyle pytać, jednak bałam się słyszeć odpowiedzi. Cała drżałam, nie z powodu zimna, a jego obecności.

         - Jestem Justin Bieber. – odezwał się znów i wyciągnął przed siebie dłoń. Patrzył na mnie tak intensywnie, że aż się zarumieniłam. Przypomniało mi to, nasze poznanie się takie bardziej oficjalne.

         - A ty nie zapytasz jak mam na imię? – wysiliłam się na normalny ton głosu, po czym uścisnęłam mu dłoń.

         - Mógłbym, ale po co? Jesteś Ever Simon, córka nawróconej Diany, słynnej projektantki mody oraz sławnego prawnika Ricka. – powiedział wciąż nie puszczając mojej dłoni. Patrzył mi głęboko w oczy, jakby dostrzegał w nich moją duszę. – Jesteś dziewczyną, która z pozoru wydaje się być outsiderem. Kroczy własnymi ścieżkami, nie przejmuje się zbytnio tym  co mówią o niej inni. Jesteś Ever, silna, niezależna, ale również w środku delikatna. Mimo iż otaczasz się warstwą ochronną, którą jest obojętność, to jednak czujesz wewnątrz dwa razy mocniej niż przeciętny człowiek. Ever Simon to dziewczyna, która potrafi czytać książki w łazience, podczas gdy w każdej chwili mogła jej się stać krzywda. – nie mogłam powstrzymać parsknięcia śmiechem. – Jest wyjątkowo utalentowana, potrafi przelewać wszystko na papier w postaci rysunku. Ma swoje zdanie i zaciekle go broni, tą cechę pewnie odziedziczyła po ojcu.  Potrafiła przezwyciężyć ból po stracie brata, nie dba o opinie innych ludzi, jest przede wszystkim sobą.

         Wziął głęboki oddech, a jego druga ręka dotknęła mojego policzka, delikatnie go pocierając. Bałam się, że serce zaraz wyskoczy mi z piersi i pogna hen daleko. Chciałam coś powiedzieć, jednak Justin kontynuował swój monolog.

         - Ever Simon jest piękną dziewczyną, o długich kasztanowych i naturalnych włosach, dużych, błyszczących się oczach, które pokochałem od pierwszego wejrzenia. Jej cera tak blada, niemal krystaliczna, piękna dla mnie Zawsze gdy na nią patrzę, mam ochotę ją do siebie przytulić, ochronić przed wszelkim niebezpieczeństwem. Ever Simon to pierwsza i ostatnia dziewczyna, którą prawdziwie pokochałem. – zakończył.

         W moich oczach zalśniły łzy. Bijące serce nie przestawało mi o sobie przypominać. Działałam pod wpływem uczuć i wtuliłam się mocno w bruneta. Zacisnęłam palce na jego plecach, a on głaskał mnie po głowie i lekko pocałował w czoło. Płakałam prosto w jego tors. Justin schował mnie w swoich ramionach i lekko kołysał w tył i przód. Nie chciałam, aby cokolwiek przerwało ten moment.

         - Tęskniłam. – wyszeptałam unosząc głowę i wpatrując się prosto w czekoladowe tęczówki bruneta. On nie odpowiedział, tylko delikatnie musnął moje usta.

         Później nie mówiliśmy już nic. Trwałam tak w jego ramionach przez dłuższy czas, ale ten dzień wcale mi się nie dłużył. Cisza między nami mówiła więcej niż słowa. Po prostu cieszyliśmy się wzajemną obecnością. Wybaczyłam mu wszystkie złe rzeczy, zapomniałam o nich i skupiłam się tylko na jednej osobie – na moim Justinie. Wiedziałam, że nie było nam łatwo, mieliśmy bardzo pogmatwaną przeszłość jednakże przyszłość zapowiadała się znacznie lepiej. Razem z Justinem postanowiliśmy żyć tu i teraz. Nie planować, nie wybiegać o te parę, albo kilkanaście lat. Chcieliśmy po prostu cieszyć się sobą.

Od autorki: Pisałam ten epilog kilka razy, ponieważ chciałam żeby był naprawdę dobry i wyjątkowy, ale coś mi się nie udało, bo lepszego chyba nie dam rady napisać :( Hahaha wybaczcie tą nutkę na początku, ale tydzień temu we czwartek albo piątek oglądałam drugą część Titanica i tak się popłakałam strasznie, po czym ten film ciągle tkwi mi w głowie i nie chce z niej wyjść. To jakiś znak? Hahaha :) Zrobiłam jeszcze taki pożegnalny filmik, który można zobaczyć TUTAJ  Chciałam jeszcze wam serdecznie podziękować, tym którzy byli ze mną od samego początku oraz tym, którzy dołączyli w trakcie, lub pod koniec. Gdyby nie wy, chyba nigdy bym się nie zmotywowała i nie dokończyła jakiegokolwiek opowiadania. Naprawdę nie spodziewałam się, że z tego opowiadania wyjdzie taka trylogia. A to wszystko dzięki WAM inaczej nie miałabym dla kogo pisać. DZIĘKUJĘ :* I nie martwcie się, ja jeszcze wrócę, bo mam tysiące nowych pomysłów. Odezwę się jeszcze :)

I byłabym wdzięczna, gdyby wszyscy czytający odezwali się pod tym rozdziałem, abym mogła stwierdzić czy warto jeszcze pisać :)